Ginette werd geboren in Haïti, deel van een eiland in de Caribische Zee. Een land met een geschiedenis van slavernij en opstand. Haar moeder kwam van daar, haar vader van de Antillen.
Ze groeide op in Buena Vista, onder de rook van de Shell-raffinaderij waar haar vader werkte, op Curaçao. Het palmenstrand was op enige afstand, maar wel waren er zonnige klanken en de heerlijke geuren van de Creoolse keuken. ‘Mijn moeder was dol op koken. Fungi met geitenvlees. Bakbananen. Ik hou er nog van!’
‘Ze is jong gestorven, mijn moeder,’ vertelt Ginette, ‘en ik mis haar nog steeds. Van haar heb ik mijn liefde voor kleurige kleding. “Je bent donker,” zei ze tegen me, “je woont in een ander land. Je uiterlijk is je visitekaartje. Dus zorg dat je goed voor de dag komt. Laat mensen niet zeggen dat je vies bent of onverzorgd.”’
Er was reden genoeg voor die wijze raad. ‘De familie van mijn vader keek op ons neer,’ zegt Ginette, ‘omdat we van Haïti kwamen. Ze hadden gewild dat mijn vader met een Antilliaanse was getrouwd. Daarom wilden ze geen contact met ons.’
In 1976 besloot het gezin hun geluk in Nederland te beproeven. Eerst in Rotterdam, toen in Friesland, Oudehaske. Niet de meest gelukkige plek, zo bleek. ‘De mensen daar hadden nog nooit gekleurde mensen gezien. Kinderen knepen in mijn huid en noemden me zwarte piet. “Heb jij je weleens gewassen?” zeiden ze.’
Ginette praat er niet graag over. Discriminatie doet pijn, geeft ze aan. Je voelt dat het niet klopt, maar je hebt geen verweer. Dus je moet erboven staan. Kwaad kan ze er ook niet meer om worden. ‘Ik denk er niet aan. Het zijn zielige mensen die zo doen.’
Het gezin verhuisde opnieuw. Eerst naar Heerenveen, toen naar Amsterdam Zuidoost. Ginette woonde lange tijd samen met een Nederlandse vriend. In het begin hadden ze het goed. Maar toen haar rug na bijna 20 jaar inpakwerk kapot was en ze geopereerd moest worden, bleek er niemand om voor haar te zorgen. Zo kwam ze in De Venser.
Daar kreeg ze anderhalf jaar terug een nieuwe tegenslag. Borstkanker, de ziekte waaraan haar moeder gestorven was. Een keiharde diagnose, maar haar worsteling duurde niet lang. Weer heeft ze zich erover heen gezet.
Ginette Bitorina houdt moed. Ze is zelfs een steun voor mede-bewoners van De Venser. Lachend, in haar mooiste kleren, met kleuren in het haar. ‘Ik denk dat ik na de chemo nog lang zal leven. Ik voel me hier lekker en veilig. Voor alles wordt gezorgd.’