Mensen van Amstelring

Mama de Souza werd ze genoemd. Met haar vrolijkheid is ze velen tot steun geweest. ‘Als ik zelf in de put zit? Dan vraag ik God me te helpen. En pak ik mijn mondharmonica.’

Het leven van Ernst Holtrop was vol ambitie en avontuur. In de kreeftenvisserij wist hij ooit wel 200 ‘potten’ per dag op te vissen. Illegaal, dat wel.

Linda de Wit kreeg op jonge leeftijd emfyseem. Ze was kwaad en ongelukkig, tot ze op een dag de vlinders voor de ramen zag. In haar hoofd is ze nu weer de lekkere, wilde meid van toen.

Een onverschrokken vrouw, dat is mevrouw Ligtelijn. In de oorlog werkte ze voor het verzet, later voor de vrouwenbeweging. Haar grote kracht? Praktisch blijven, niet te moeilijk doen.

Rare vragen, de pijn van het verleden, fysieke malheur. Ursula Zalmijn kreeg het in haar leven flink te verduren. Toch werd ze nooit bitter. Haar geheim: naastenliefde.

Elly van der Laan werd ooit overvallen in haar sigarenzaak. ‘Je geld of ik schiet,’ klonk het. ‘Moet je doen,’ zei ze doodleuk. Vrijheid en zelfstandigheid blijven voor haar het allerbelangrijkste.

Hij is familie van de beroemde socialist. Maar ook Peter Domela Nieuwenhuis zelf bleef niet onopgemerkt. En zelfs nu, in zijn lastige lichaam, is hij nog vol inspiratie.

Mevrouw Faber groeide op in de Jordaan. Met veel liefde, maar ook arm, en soms in de stank. Tot welke rijkdom dit geleid heeft? ‘Ik kan met heel weinig tevreden zijn.’

Lea Griffioen heeft als kind weinig luxe gekend. ‘Verjaardagen waren je uitje,’ zegt ze. ‘Dan kreeg je een citroentje met suiker.’ De vrijheid toen ze van haar  moeder een VW Kever kreeg…!

Mevrouw Weij pakte jarenlang bloemen in cellofaan op de bloemenveiling. Het was lachen met collega’s, maar het werk eiste ook zijn tol. ‘Ik ben elke avond blij als ik zonder pijn naar bed kan.’

In Suriname at ze kwikwi uit de rivier. Pas later begreep ze hoe zwaar het leven voor haar ouders was. Het geloof geeft haar kracht. Zelfs nu ze blind is, is haar hart vol vertrouwen.

Mevrouw Rosenberg groeide op in Vinkeveen. Op zaterdag was er ijs en verse paling. Maar de vraag wie haar vader was, bleef altijd onbeantwoord. ‘Dat begint je op te vreten.’

Henny van Millingen was dolgelukkig met haar man, maar verloor hem al toen ze 40 was. Ze leerde haar verdriet in bloemen te uiten. ‘Het liefste maakte ik grafstukken.’

Meneer Vrijland groeide op in een zwaar gereformeerd milieu. Hij wist zijn gevoelens lang te onderdrukken. Tot hij een groep naakte mannen zag en er bijna in bleef. ‘Zo kon het niet langer.’

Wies Cohen droomde van huifkartochten, circus, het avontuur. Op een dag werd ze gevraagd door een messenwerper. Zoef, beng, zoef beng. Ze denkt er nog weleens aan tijdens de dialyse.

Hij genoot van het vrije leven en was bijna voetbalprof in Portugal. Was hij te gevoelig? José Bruno Beco heeft pech gehad. Maar ongelukkig is hij niet. ‘Misschien kom ik eruit.’

Van haar moeder kreeg ze met de mattenklopper. Kwaad is Jo nooit geweest, maar wat een vreugde toen ze Max ontmoette. ‘Ze waren met acht kinderen thuis. En ze zongen!’

Bert Verbeek zorgt voor zijn moeder en heeft met veel geduld haar taal geleerd. Verschrikkelijk kan erg zijn, maar ook erg leuk. Verschrikkelijk verschrikkelijk is pas écht verschrikkelijk.

Peter Labeur had een eigen zaak, speelde in een band en gleed op rollerskates door stad en land. Nu Alzheimer zijn greep versterkt, houdt hij vast aan mooie herinneringen en zijn gezin.

Toen haar man met pensioen ging, werd het leven van Elly Wensveen eindelijk gezellig. Goed dat ze nog mooie tijden heeft mee kunnen maken. Het gevoel blijft, terwijl de beelden vervagen.

Paula Hilferink werkte altijd hard en was goed voor haar naasten. Toch wisten pech en trauma haar telkens weer te vinden. ‘Waarom? Dat is een vraag… ik kom er maar niet uit.’