Misschien kom ik eruit

In deze tijd denk ik veel aan Portugal, waar ik geboren ben. Als kind had ik een vrij leventje. Veel op straat, overal familie. Het was eenvoudig, maar het ontbrak ons aan niets. Toch wilde mijn vader naar Nederland. Hij had gehoord dat ze bij de KLM mensen konden gebruiken. Wij kwamen er later achteraan, naar Amsterdam-West. Moeilijk hoor, in het begin. Als iedereen lekker aan het voetballen was, zat ik op taalles. En toen we naar Hoofddorp verhuisden, kon ik opnieuw beginnen, omdat ik plat Amsterdams sprak.

Eigen land

Mijn ouders zijn jaren geleden teruggegaan om van hun pensioen te genieten. Ik bezocht ze een paar keer per jaar. Met mijn moeder op de veranda, aan alle kanten land en bomen. Met mijn vader op jacht, voor konijnen, fazanten en patrijzen. We aten in de wijnkelder, vlak bij het wijnvat, zodat onze zolen niet te snel zouden slijten. Twee jaar terug is hij onder een trekker gekomen op zijn eigen land, mijn vader. Ik was mijn beste maatje kwijt.

Voetbal

Gek genoeg heb ik op het punt gestaan voetbalprof te worden in Portugal. Ik was gescout tijdens een stage bij Benfica. De makelaar stond met een contract te wachten. Maar ik twijfelde. Ik had daar niemand achter me staan en was beducht voor de harde wereld van de voetballerij. Uiteindelijk heb ik gebeld: ‘Het gaat niet door.’ De makelaar was niet blij. ‘Wat flik je me nou!’ Ik heb er weleens spijt van gehad. Niet dat ik een slechte loopbaan had. De laatste jaren was ik operations manager van de express-vracht op Schiphol.

Hersenbloeding

Was.. ja, want het is misgegaan, zoals je aan mijn hoofd wel ziet. Daar zit een stuk plastic in, omdat ik letterlijk uit mijn dak ben gegaan. Een lang verhaal, dat met mijn scheiding te maken heeft. Ik ben op een dag zo kwaad geworden, dat ik ter plekke een hersenbloeding heb gekregen.

Revalideren

Misschien ben ik altijd te goedgelovig geweest. Je denkt als je trouwt, dat het voor altijd is. Maar helaas, die garantie blijkt niet te bestaan. Gelukkig heb ik mijn meiden. Steffie is 25, ze is mijn linker- en rechterhand, regelt alles voor me. Dani, van 14, lijkt op mij. Recht voor zijn raap, maar van binnen heel gevoelig. Ze heeft het moeilijk met de situatie. Het doet pijn, maar ik kan haar niet helpen.

Wat positief is? Floriande! Het is alsof ik hier een nieuwe familie heb gekregen, echt. Elke dag heb ik leuke, warme contacten. En moet je deze kamer zien, en het uitzicht. Het enige wat nog ontbreekt, is een whirlpool op het platje. Ik ben hard aan het revalideren, kan kleine stukjes lopen op moonboots met een vierpoot. Sinds kort staat er ook een scootmobiel voor de deur. Misschien dat ik straks weer eens de hort op ga. Misschien is het mogelijk mijn leven weer op de rit te krijgen. Misschien kom ik eruit.