Samen in een echtparenwoning in Het Schouw
Al 62 jaar zijn ze samen. Ronald ontmoette Rita in Suriname toen zijn vader voor werk daar naar toe verhuisde. Vijftien lentes jong was Rita en de liefde voor elkaar was onschuldig, maar oprecht. Toen Ronalds vader in 1963 terugging naar Nederland, besloten Ronald en Rita om mee te gaan. Maar eerst moest er getrouwd worden, want reizen, dat mocht een ongehuwde vrouw niet.
Nu, meer dan een halve eeuw later, zijn de heer en mevrouw Van Schaik nog altijd bij elkaar. Ouder, dat wel, maar ook trots op hun twee dochters, echtgenoten en kleinkinderen. ‘Het is jammer dat ze met hun gezin zo ver weg wonen, in Tiel en in Eelde,’ vertelt Ronald. ‘maar desondanks heeft onze bijdehandste dochter hier alles gedaan, ze zorgde ervoor dat de meubels kwamen, onze spullen, ze regelde de verhuizing en de inrichting. En elke keer als ze komt, belt ze: ‘Pap, moet ik nog wat meenemen, boodschappen ofzo?’.’
Twee maanden geleden woonden Ronald en Rita nog in een ruime eengezinswoning met riante tuin van 30 meter diep. Die woning in Amsterdam-Noord staat nu te koop. ‘Het zal wel snel gaan’, schat Ronald in, ‘de huizenmarkt is goed en er kan direct een heel gezin intrekken.’ Op de vraag of Ronald zijn vorige huis mist, komt een verrassend antwoord: ‘Ik heb er geen moeite mee, ik vind het hier heerlijk.’ Maar echtgenote Rita denkt er iets anders over: ‘Ik mis m’n buurtjes, ze waren zo vriendelijk.’
Bij Rita is vastgesteld dat zij beginnende dementie heeft. In eerste instantie merkt de bezoeker daar niet zo veel van. Maar na een tijdje valt Rita in herhaling en kan ze het juiste woord niet vinden. Ook lijkt ze af en toe met grotere emotie te reageren dan passend bij het verhaal. Daar komt bij dat Rita onlangs is gestruikeld, over een losliggend kleedje. Haar lichaam doet pijn, ze krijgt er pijnstillers voor.
Alles ging prima in hun vorige huis: er kwam iemand schoonmaken, koken en helpen met douchen. Totdat Ronald in januari dit jaar een TIA kreeg, gevolgd door prostaatproblemen en vlak daarna een beroerte. Zeven dagen lag hij in het BovenIJ ziekenhuis. Ronald herstelde, maar toch kwam er ook voor hem een CIZ-indicatie. En toen ging het plots heel snel. Ronald: ‘De heer Oele van Het Schouw zei dat we op de wachtlijst stonden en nog drie maanden moesten wachten. Maar kort daarna belde hij, dat er plaats was! Toen moesten we er binnen zeven dagen in. Dat vond ik niet leuk, zo hals over kop verhuizen. Maar we hebben het toch gedaan.’
Nu zit het echtpaar Van Schaik in een appartement waar menig Amsterdammer jaloers op zou zijn. Vijfenzeventig vierkante meter: twee slaapkamers, een grote woonkamer met open keuken, een rolstoeltoegankelijke badkamer, ruimte voor een scootmobiel en een balkon met uitzicht op de groene heemtuin. De balkondeur staat open, de zon schijnt en de vogels fluiten er lustig op los.
Ronald: ‘We kunnen hier altijd blijven, zelfs als één van ons bedlegerig wordt. Ze komen de bedden verschonen, schoonmaken en helpen met de verzorging. En als er iets is, kunnen we op de alarmknop drukken. Het warme eten is beneden in het restaurant, het is altijd goed eten. En de broodmaaltijden doen we zelf, winkelcentrum Boven ’t Y ligt hier tegenover. Het is relaxed, rustig. Maar het allerbelangrijkst is het gevoel van veiligheid, dat er altijd een deskundig iemand in de buurt is die meteen komt helpen in geval van nood.’
In deze korte video vertellen Ronald en de dochters van Echtpaar Van der Zee over hun ervaring met Het Schouw.
Het Schouw heeft 53 appartementen van 72 tot 75 m2, geschikt voor bewoning door (echt)paren, waarvan minstens één persoon een Wlz-indicatie heeft.
Bekijk ook: