Zodra het over seks gaat

Seks in het verpleeghuis. Het zal heus zo nu en dan gebeuren. Er wordt zelfs - als een bewoner die nadrukkelijke wens heeft - wel eens een bureau voor sekszorg* gebeld. Toch is het een onderwerp waar niet iedereen makkelijk over praat. 

“Elke dinsdag is hier in De Rietvinck de Roze Salon,” zegt Laurent Hermans (67). “Gesprekken tussen bewoners uit de LHBTI+ gemeenschap en een coördinator. Over vroeger, over zingeving, medicijngebruik. En muziek. Laatst heb ik zelf een presentatie gegeven, met muziek van David Bowie. Let’s dance. Hartstikke leuk. Ook de activiteiten. Cabaret. Modeshows. Heel roze, ze doen hun best. Maar toch, als je zegt dat je seks mist, weet niet iedereen hoe daarmee om te gaan. En ook zo iets, voor een bureau voor sexzorg* zou het toch geen probleem moeten zijn dat mijn voorkeur uitgaat naar een zwarte man?”

“De liefde van mijn leven was een muzikant uit de VS, Frederic. Een virtuoos op de piano, en qua looks net Eddie Murphy. Jeetje, dacht ik, als ik naar hem keek en luisterde. Wat heb ik toch een geluk. Ik was zo gek op hem. Ik val op grote, zwarte mannen. Bijna alle mannen met wie ik geweest ben waren zwart. 
Na hem heb ik nog meerdere relaties gehad. Allemaal een jaar of vier, vijf, en altijd met Amerikanen. Ik werkte in die tijd voor KLM en kon vliegen wat ik wilde. IPB, zoals dat heette. Indien Plaats Beschikbaar. Zo ben ik wel 25 keer in de VS geweest. Mijn oudere broers - een van hen was ooit keeper van het nationale hockeyelftal - hadden vier jaar HTS en ik maar twee. Ze zeiden altijd dat ik de domste was. Best hoor, dacht ik dan, maar ik heb wel het spannendste leven.”

“Waarom mijn relaties toch altijd eindigden? Omstandigheden meestal, teleurstelling, sleur. Frederic kreeg niet het platencontract dat hij wilde. Toen hij weg was, heb ik me in het uitgaansleven gestort. De Reguliersdwarsstraat. April, Havana. Je kon er altijd wel iemand oppikken. Tot het in de jaren tachtig ineens gedaan was. Vanwege aids. Ik heb zelf ook hiv opgelopen en leef daar al mijn halve leven mee.”

“Als mijn ouders het hadden geweten… o lala. Ik ben in Brabant opgegroeid. Voor jongens als ik, was daar niet veel. Toen ik op mijn 15de de mannenliefde ontdekte, wist ik van seks nog niets. ‘Ga maar naar Lenie,’ zei mijn moeder als ik iets vroeg. Mijn oudere zus. 

Mijn vader heeft tot zijn 93ste volgehouden dat homoseksualiteit een ziekte is, die vanzelf weer over gaat. We hebben nooit echt met elkaar gepraat. Zijn hobby was goochelen, soms trad hij op als clown. Best gek, nu ik eraan denk. Wie weet wat hij te verbergen had?”

“Inclusie is belangrijk. Iedereen moet mee kunnen doen. Maar hoe reëel is het dat dit ooit gebeurt? Ik heb een heerlijk leven gehad en bijna alles kunnen doen waarnaar ik verlangde. Toch is mijn ervaring, dat het vaak nog de meerderheid is die bepaalt wat de minderheid wel of niet mag.”

*Een bureau voor sexzorg (flexzorg of warme zorg) is een escortbureau gespecialiseerd in seksuele diensten voor hulpbehoevende mensen.