‘De bevrijding was onbeschrijfelijk,’ zegt Dana Poldervaart (37) in haar verduisterde benedenwoning in Hoofddorp; ’28 jaar had ik het leven van iemand anders geleefd. Ik was groot, gespierd. Een machoman die dingen deed als auto’s tunen en racen in Zandvoort. Tot in Dubai heb ik gereisd als dj. Succes, dure hotelkamers, veroveringen. Terwijl het voor mezelf al die tijd duidelijk was. Ik was een meisje. Al op mijn vierde lakte ik mijn nagels en wilde ik in de bruidsjurk van mijn moeder. Mijn ouders wilden het niet zien. Net zomin als anderen. “Een meisje? Doe even normaal.” Of ik werd uitgelachen, of geslagen.’
‘Wat zoiets met je doet? Het maakt je kapot. Ik kan niet eens vertellen waar ik ben beland om de pijn van binnen te vergeten. Ik ben getekend, vol trauma’s. Ziek ook, fysiek gehandicapt. Door botontkalking zijn mijn tanden eruit gevallen. Sinds anderhalf jaar kan ik niet meer lopen. Ik heb COPD, tics, het geluid van straaljagers in mijn oor, en meer.’
‘Maar ik ben ook weerbaar, zoals je ziet. Als alle ellende nodig was om te komen waar ik nu ben… dan moest dat dus. Sinds een jaar voel ik zelfs dat ik een missie heb: mijn verhaal vertellen. Anderen laten weten: je mag er zijn, wat je ook voelt, wie je ook bent. Precies wat ik ook mijn kinderen voorhoud. Ja, ik heb 2 kinderen, een jongen van 11 en een meisje van 9.’
‘Het kantelpunt kwam ruim 9 jaar geleden. Met een nieuwe vriendin, een vrouw die me durfde te zien. Ze zag dat iets me opvrat, drong aan dat ik mijn hart zou luchten. Toen het woord eruit was… ongelooflijk. Ik kon alleen maar huilen. De opluchting. Dat alles op zijn plaats viel. Kort daarna ben ik naar de VU gegaan om over transitie te praten. Er was geen andere weg meer, dan de weg naar het lichaam waarin ik pas.’
‘Inmiddels heb ik dat lichaam! Ik heb borsten, mijn baardgroei is gestopt, mijn penis is weg. Elke morgen kijk ik naar mezelf en denk ik: yes! Ondanks alle fysieke pijn en ongemak.’
‘Wat het belangrijkst was in het traject? De psychologische begeleiding. Je moet weten wat het betekent, het mag geen bevlieging zijn. Bij mij was dat niet aan de orde, ik wilde het hoe dan ook. Hulp heb ik nu onder anderen van Prisca, van Amstelring Thuisbegeleiding. Mentaal en praktisch, bijvoorbeeld met boodschappen doen.’
‘Ik moet me sterk genoeg voelen om zelf naar buiten te gaan, want mensen kunnen schrikken van mijn tics. Niet vanwege mijn gender, nee! En mocht dat wel zo zijn, dan kan het me ook niet schelen. Echt helemaal niet. Ik ben van zo ver gekomen, ik ben klaar met schaamte. Met fake. Dit is wie ik ben. In alle rauwheid en puurheid. En ik ben er trots op. Honderd zal ik niet worden, maar de tijd die ik nog heb als vrouw, die ga ik benutten.’